Kaktusowy

Bzyg napotkany we wrześniu na kaktusowym kwiatku w Ogrodzie Botanicznym UKW.

Orientalny

Jesienne owoce głogu wschodniego (Crataegus orientalis) z Ogrodu Botanicznego UKW. Jest gatunkiem rodzimym w Turcji, na Kaukazie, Krymie i w zachodnim Iranie. Gatunek ten jest bardzo zmienny i dzieli się na cztery podgatunki. Ma działanie przeciwzakrzepowe.

Na rowerze

Pewnego jesiennego dnia spotkałam ślimaczka, wędrującego na moim rowerze. Poprosił, żebym zabrała go na daleką i szybką wycieczkę 😉

Promienny

Jesienny klon polny w Ogrodzie Botanicznym UKW.

Daturowy miodek

Mała pszczółka nie wiedziała, że egzotyczny bieluń (datura) jest trujący i bez strachu zbierała pyłek z tych kwiatów. Mam nadzieję, że jej i innym pszczołom nie zaszkodził.

Na drzewie

Żółtnica pomarańczowa w Ogrodzie Botanicznym UKW.

Ketmia letnia

Pod koniec października w Ogrodzie Botanicznym UKW trafiłam na ciekawą roślinkę jednoroczną. Na tabliczce napisano: Ketmia letnia (Hibiscus trionum) odmiana ‚Simply Love’. Inna nazwa to ketmia południowa, hibiskus letni. Należy do rodziny malwowatych. Jest rodzimą rośliną obszaru na wschód od Morza Śródziemnego. Dzięki swym zdolnościom przystosowawczym, masowej produkcji nasion, które mogą w glebie czekać kilka lat na sprzyjające warunki, rozprzestrzeniła się jako chwast na całym obszarze zwrotnikowo-równikowym. Jedynym jej wymaganiem na tych terenach jest odrobina wody. W naszym klimacie musi rosnąć na słonecznym stanowisku. Może dorosnąć do około 80 cm. Pędy ma wzniesione, wraz ze wzrostem pojawiają się wyrastające z węzłów pędy boczne, które czasem mogą rosnąć nawet poziomo. Liście ustawione są pojedynczo w węźle i to sprawia, że łodyga przyjmuje lekko zygzakowaty kształt. Kształt liści jest dość zróżnicowany w zależności na jakiej wysokości na łodydze się znajdują. Pierwsze mogą być owalnego kształtu, a końcowe dłoniasto trójklapowe z głęboko powcinanymi klapami. Cała roślina nie ma zbyt atrakcyjnego wyglądu lecz o jej urodzie stanowią kwiaty, które pojedynczo pojawiają się na szczycie każdego pędu oraz w kątach liści na długich szypułkach. Kwiat ma średnicę do 4 cm i jest prawie biały. Każdy płatek przy złączeniu z dnem kwiatowym ma ciemno karminową plamę. Jego kształt jest typowym dla całej rodziny malwowatych. Kwiaty tej rośliny otwierają się pod koniec nocy i są otwarte do godzin południowych potem się zamykają, więdną i opadają. Roślina potrafi długo kwitnąć (od lipca do przymrozków) mimo krótkotrwałości pojedynczego kwiatu. Kwiaty nie otwierają się w dni pochmurne. Ciekawym elementem są także kielichy kwiatowe, pod którymi znajduje się kryza z szydłowatych przylistków. Również torebki nasienne są elementem ozdobnym. Często pędy zbierane są w fazie dobrze wyrośniętej i wybarwionej lecz jeszcze niedojrzałej torebki nasiennej z przeznaczeniem do zasuszenia i późniejszego wykorzystania w bukieciarstwie.

Tradycyjna

Kalina koralowa z Ogrodu Botanicznego UKW w wersji wrześniowej i październikowej.

Prawie komplet

Pod koniec września w Ogrodzie Botanicznym moje zainteresowanie wzbudziła Kalia Burkwooda (Viburnum ×burkwoodii Burkwood et Skipw.). Na zdjęciach widać dobrze jej owoce, liście i pączek kwiatowy. Pozostaje mi sfotografować kwiaty w całej okazałości.
Jest to niewysoki krzew o luźnym pokroju, dorastający do 2,5 m wysokości i podobnej średnicy. Pędy ma wyprostowane, gałązki cienkie, zwisające pod wpływem ciężaru kwiatostanów. Rośnie powoli. Liście są częściowo półzimozielone, zwykle eliptyczne lub jajowate, całobrzegie lub niewyraźnie ząbkowane, długości do 6 cm, nieco szorstkie. Górna strona blaszki jest ciemnozielona i błyszcząca, dolna pokryta szarym kutnerem. Jesienią przybierają czerwonawe zabarwienie i pozostają na gałęziach aż do silnych mrozów. Kwiaty rurkowate zebrane są w kuliste kwiatostany o średnicy do 8 cm, początkowo różowobiałe, później praktycznie białe. Mają bardzo przyjemny zapach. Kwitnienie zaczyna się na przełomie kwietnia i maja. W zależności od pogody trwa około 2-3 tygodni. Owoce są trujące, owalne, długości do 1 cm i średnicy około 7 mm, przed dojrzeniem czerwone, później czarne. Dojrzewają na przełomie lipca i sierpnia. W Polsce owoce zawiązują się bardzo rzadko. Gatunek powstał ze skrzyżowania kaliny pożytecznej (Viburnum utile) i kaliny koreańskiej (V. carlesii). Otrzymano go w szkółkach Burkwood and Skipwith w Kingston w Anglii w 1924 roku. Jest całkowicie odporny na mróz.

Pączki

Kolejna niezidentyfikowana kalina z Ogrodu Botanicznego UKW ma sztywne, ciemnozielone, jajowate lub lancetowate, duże liście dorastające do 15-17 cm. Górna powierzchnia ma wyraźnie wypukłe nerwy i charakterystyczne zmarszczenia, a dolna pokryta jest gęstym, żółtawoszarym kutnerem (meszkiem). Najprawdopodobniej należą do kaliny sztywnolistnej (Viburnum rhytidophyllum). Roślina uważana jest za zimozieloną. Jeśli liście nie zmarzną, to pozostają na krzewie przez kilka lat. Pojedyncze kwiaty o średnicy 6 mm mają kredowobiały kolor i długie pręciki, są wyłącznie płodne i zebrane w baldachogrona o średnicy 10-20 cm. Wyglądają bardzo dekoracyjnie. Kalina sztywnolistna kwitnie na przełomie maja i czerwca. Pąki kwiatowe zawiązują się już jesienią na przyszły sezon wegetacyjny. Zimują okryte filcowatymi włoskami. Owoce to jednonasienne pestkowce, purpurowe, później czarne, błyszczące, półsuche, o średnicy około 1 cm. Owocostany przejściowo są dwubarwne. Dojrzewają we wrześniu i są lekko trujące. Fotografowałam je 29 września, ale niestety zdjęcia nie udały się z powodu małej ilości światła.