Pod koniec maja 2015 roku w ogrodzie botanicznym trafiłam na nieznaną pnącą roślinę, która znajdowała się blisko kokornaka wielkolistnego. Niestety nie znalazłam żadnej tabliczki identyfikacyjnej. Przez prawie rok okaz ten był dla mnie totalną zagadką. Miesiąc temu na stronie facebookowej OB UKW zobaczyłam zdjęcie znajomych kwiatków, a pod nim opis: akebia pięciolistkowa (Akebia quinata). Roślina należy do rodziny krępieniowatych (Lardizabalaceae). W środowisku naturalnym występuje w Azji – głównie w Chinach, Japonii oraz Korei. Jest szybko rosnącym pnączem o zdrewniałych pędach. Może rosnąć prawie na każdym stanowisku, ale nie lubi cienia i bezpośredniego, silnego słońca w południe. Dorasta do 5-10 m wysokości, wytwarzając rocznie jedno metrowe przyrosty. Ciemno zielone na wierzchu liście są bardzo dekoracyjne – złożone z pięciu listków, opadają dopiero po silnych mrozach. Przy pierwszych przymrozkach wybarwiają się na purpurowo. Kwiaty są rozdzielnopłciowe, jednopienne. Zebrane są w nieduże grona składające się z większych (2-3 cm średnicy), czekoladowopurpurowych kwiatów żeńskich i mniejszych (0,5-1 cm) różowych kwiatów męskich. Rozwijają się od początku maja. Wydzielają lekki korzenny zapach. W październiku dojrzewają niezwykłe owoce przypominające kształtem grube parówki. Są to podłużne jagody długości około 10cm, zebrane najczęściej po 2-3 (czasem dużo więcej) w owocostany. Z zewnątrz są fioletowe, a po dojrzeniu pękają odsłaniając biały miąższ z czarnymi pestkami. Miąższ nadaje się do jedzenia. Jest smaczny, słodki, z melonowatym posmakiem. Owoce mają właściwości moczopędne, przeciwzapalne i przeciwbólowe. Wykorzystywane są w chińskiej medycynie naturalnej w zaburzeniach laktacji. W Chinach stosowane są jako farsz do mięsa. Łodyga zawiera dużą ilość soli potasowych.
Urok Natury 