Kaszubskie klify

Jastrzębia Góra to miejscowość najbardziej wysunięta na północ Polski. Charakteryzuje  ją piękne wybrzeże klifowe, które w zachodniej części dochodzi do wysokości 33,2 m n.p.m. Klif porośnięty jest lasem bukowym. Niektóre z drzew mają 160 lat i obwód przekraczający 3 metry. Niezabudowany obszar nadbrzeża stanowi część specjalnego obszaru ochrony siedlisk Kaszubskie Klify. W Jastrzębiej Górze kończy się dziewięciokilometrowy odcinek brzegu klifowego, który swój początek ma we Władysławowie.

Lisi Jar

Lisi Jar znajduje się na obszarze Nadmorskiego Parku Krajobrazowego w Jastrzębiej Górze. Jest to wąwóz o długości 350m, który ciągnie się wąskim pasem do Morza Bałtyckiego. Maksymalne zagłębienie jaru osiąga 50 metrów, a jego zbocza porośnięte są ponad stuletnim lasem bukowym.

Bukowy rezerwat

W zeszłym roku podczas lipcowego urlopu odwiedziłam Rozewie nad Morzem Bałtyckim. Najbardziej spodobał mi się tamtejszy Rezerwat Przyrody „Przylądek Rozewski”. Leży w granicach Nadmorskiego Parku Krajobrazowego oraz obszaru siedliskowego sieci Natura 2000 „Kaszubskie Klify”. Został utworzony 1959 roku na powierzchni 12,15 ha. Według aktu powołującego celem ochrony jest zachowanie ze względów naukowych, dydaktycznych i krajobrazowych fragmentu wybrzeża klifowego porosłego lasem mieszanym z udziałem buka oraz w celu ochrony stanowiska jarzębu szwedzkiego. Ochronie podlegają resztki buczyny pomorskiej (występują drzewa ponad dwustuletnie o obwodzie pnia dochodzącym do 3 m) na wysokim brzegu klifowym. Między drzewami wytyczono ścieżkę, która prowadzi na morski brzeg.

Ruda buczyna

Kilka dni temu trafiłam do bukowego lasku. Zachwycił mnie kolor rudych liści opromienionych słońcem.

Na dębie

W tym roku w sierpniu pierwszy raz trafiłam na galasy dębowe. Drzewka zainfekowane przez owady rosły w lasku przycmentarnym. Niestety nie miałam aparatu, żeby zrobić zdjęcia, więc zerwałam liście z galasami i na drugi dzień przypięłam je do drzew rosnących koło mojego bloku.

Pod lasem

W lipcu pod lasem spotkałam kilka rusałek kratkowców. Niektóre siedziały na baldaszkowatych kwiatach, a inne na kamienistej ziemi.

Cisy Staropolskie

W minioną sobotę wybrałam się na wycieczkę samochodową w Bory Tucholskie. Odwiedziłam m.in. Rezerwat Przyrody Cisy Staropolskie im. Leona Wyczółkowskiego. Leży on na południowo-wschodnim krańcu Borów Tucholskich, nad Jeziorem Mukrzańskim, w miejscowości Wierzchlas. Jest to najstarszy rezerwat przyrody w Polsce. W tym roku mija 190 lat od jego założenia. Znajduje się tam najliczniejsze skupisko naturalnie rosnących cisów w Europie. W rezerwacie o powierzchni 116 ha rośnie aż 3559 cisów oraz wielkie okazy dębów, lip i sosen. Najliczniejszą grupę stanowią drzewa w wieku 110-160 lat. Najstarszy, a zarazem najokazalszy egzemplarz liczy około 600-700 lat i nosi imię „Chrobry”, nadane przez Leona Wyczółkowskiego. Artysta tworzył w tym malowniczym uroczysku od 1926 roku. Nazywał je „Świętym Gajem”.

30 kilometrów

Taką odległość w dwie strony pokonałam na rowerze we wtorek przy trzydziestostopniowym upale z miejscowości Charzykowy nad Jeziorem Charzykowskim do wsi Małe Swornegacie nad Jeziorem Karsińskim. W jedną stronę jechałam przez las wyznaczoną ścieżką dydaktyczną, a z powrotem ścieżką rowerową wzdłuż drogi przez wsie letniskowe: Bachorze i Funka. Prowadzi tam utwardzona, bardzo malownicza ścieżka rowerowa. Zaczyna się ona w Chojnicach i przebiega przez dużą część Borów Tucholskich wokół licznych jezior.

Rower wypożyczyłam w siedzibie Parku Narodowego Bory Tucholskie. Nie był zbyt wygodny, ale niestety, dla niskich osób takich jak ja, nie było dużego wyboru. Musiałam kupić też bilet wstępu do parku. Zobaczyłam jedynie niewielką jego część – Jezioro Kacze Oko, Jezioro Płęsno, fragment Strugi Siedmiu Jezior, 600-letni dąb „Bartuś” w Pile Młyn i Jezioro Skrzynka.

Leśne

W tym tygodniu wybrałam się do lasu na kilkugodzinny odpoczynek. W tym czasie znalazłam dużo różnorakich kwiatków i owoców. Skosztowałam trochę pysznych malinek i jeżyn.